Martin Bril

[Sorcerer]

Schrijver, dichter en columnist Martin Bril is woensdag op 49-jarige leeftijd in zijn woonplaats Amsterdam overleden. Hij leed aan darmkanker. Dat maakte de Volkskrant, waarvoor hij columns schreef, bekend.

De reden dat ik hier dit bericht plaats is dat Martin net als wij allemaal een Volvo-liefhebber was. Ik hoop dan ook dat dit bericht in dit subforum thuishoort en hier mag blijven staan.

Hier een paar artikelen van zijn hand die allemaal lekker weglezen:

http://www.martinbril.nl/archief/2007/0 ... volvo.html
http://www.martinbril.nl/archief/2007/0 ... _zijn.html
http://www.martinbril.nl/archief/2008/0 ... olvos.html
en tot slotte:
http://www.martinbril.nl/archief/2006/1 ... _auto.html

De laatste column op zijn site, niet over auto's:
http://www.martinbril.nl/archief/2009/0 ... adsel.html

Martin in zijn nieuwe V70 T6 in de VK-reclame:


Martin in zijn T5-R in het VPRO-programma De Garage:
(vanaf 10:50!)

Voor Volvo Cars Nederland heeft hij ook een boek geschreven met daarin 20 verhalen rondom zijn Volvo's:
http://www.volvo-advantage.nl/events/zw ... ontent.asp

Het bericht over zijn dood op de website van de Volkskrant:
http://www.volkskrant.nl/binnenland/art ... _overleden

Moge hij rusten in vrede...

[Ben]

Het zijn de goeden die te vroeg gaan.
Dat hij rust in vrede.
Bedankt voor je mooie verhalen Martin.


EEN MAN EN ZIJN AUTO

Onvermijdelijk nadert het moment dat ik afscheid moet gaan nemen van mijn auto. Voor veel mensen is een auto niet meer dan een geval op vier wielen waarmee ze zich kunnen verplaatsen. Zolang hij maar rijdt, is hun standpunt, en niet afslaat in de file, altijd zo vreselijk lullig. Ze hebben er verder geen emotionele binding mee. Wie in een leasebak rijdt, kan al helemaal niet bonden met zijn wagen, want hij is de facto niet je eigendom.

Maar mijn auto is van mij.

En hij is geel, cream yellow om precies te zijn, een kleur die bekijks trekt en waar veel om wordt gelachen. Een vriendin vroeg me eens of ik hem goedkoper had kunnen krijgen, vanwege die bespottelijke kleur. Het tegenovergestelde, moest ik antwoorden. De gele Volvo T5R was in zijn gloriedagen, midden jaren negentig, een van de duurste Volvo's die er was, een racemonster. En ook tweehands zijn ze sindsdien altijd aan de prijs gebleven, want er zijn er maar weinig van. Het is een limited edition, zogezegd.

Ik kocht de mijne in 2002 - bij Jan Roest, mijn garageman. Die had hem weer in Belgie gekocht, van een oude dame. Er stond 65.000 kilometer op de teller. Zij had het monster gekocht omdat ze de kleur zo mooi vond. Harder dan 100 had ze er nooit in gereden. Ik wel, want hij bleek moeiteloos 250 te lopen. Daar moet je dan voor naar Duitsland, niet mijn favoriete land, al was het maar omdat er altijd wel auto's voorbij flitsen die jouw topsnelheid probleemloos overtreffen. Lijkt het ineens alsof je stilstaat, terwijl je hele auto schudt en boldert en brult. Heel frusterend.

Maar goed.

Ik heb veel meegemaakt met mijn auto. Hij is als vriend voor me. Als hij voor de deur staat, kan het gemoed zomaar volschieten. Het ontwerp! Die kleur! De prachtige, zwarte ramen, de vleugel achterop, de kapotte spoiler - al die verdomde verkeersdrempels. We hebben de raarste dingen meegemaakt. Ik reed eens in Corsica een steile heuvel af en het begon ernstig naar brand te ruiken in de auto. Het gezin had niets in de gaten, gelukkig. Beneden lag de zee, een blauwe, diepe put. De weg was bijzonder smal. Bij iedere bocht begon de auto slechter te remmen, sterker: de remmen werden slap als een vaatdoek. En de brandlucht drong nu tot iedereen door. Toch haalden we het piepkleine keienstrand beneden. Daar belde ik mijn garageman, die zich op vakantie in Griekenland bevond. "Ooh," zei hij, "de remvloeistof kookt. Je moet ook niet op de automaat naar beneden rijden, maar in zijn drie, of op L." "En nu?" vroeg ik bezorgd. "Gewoon weer naar boven rijden." En aldus geschiedde.

Geel is een lastige kleur voor een auto. Je zier er alles op. Krasjes, kleine deukjes, teveel dode insecten die er niet af te poetsen zijn. Om het geel te laten glimmen, moet de auto voortdurend door de wasstraat, een leuk uitje, zoiets als wandelen met de hond. "Even de auto wassen schat," roep ik dan op zaterdagmiddag, en hup - daar sta een uur in de rij. Lekker stofzuigen, matten kloppen en praten met de auto. Hij zegt niets terug, maar begrijpt alles. Zo wil een man het graag, vrees ik.

Vorige week reed een bouwvakker in een bestelbus zo de flank van mijn gele vriend binnen. Enorme schade. Ruzie met de bouwvakker die vele vrienden had die beweerden dat het mijn schuld was. Terwijl dat, haha, niet zo was. Eindelijk ook eens gelijk. Los daarvan heeft de auto zijn beste tijd gehad. Bijna 200.000 kilometer in gereden. Bij hoge snelheid lekt hij overal wind. De motor al een keer opgeblazen. Stabilisatorstangen gebroken. Wielophanging verpest, door de vering gezakt tijdens vervoer van Ikeakeuken - enorme partij spaanplaat, zelf in elkaar te knutselen. Overal gekke geluiden, varierend van motorische rammeltjes tot het dakraam dat niet lekker afsluit. Enzovoorts, enzoverder.

Maar ik weet niet of ik afscheid van hem kan nemen. Het liefst zou ik hem voor duizenden euro's opknappen, helemaal als nieuw laten maken, en permanent voor mijn deur parkeren - alleen nog maar om naar te kijken. Het is mijn auto, het is mijn leven. Ik weet dat het kinderachtig klinkt, maar sinds ik gehecht ben aan mijn auto, voel ik me meer man dan daarvoor, toen een auto gewoon een kwestie van wielen was. De mooiste ervaring die ik deel met mijn gele T5R is als we vanuit Frankrijk Amsterdam weer binnenkomen - duizend kilometer achter de rug. We hobbelen dan over de Utrechtsebrug de stad binnen, en ik zeg dan altijd: "hij heeft ons weer veilig thuisgebracht." Gezien mijn rijstijl is dat een hele prestatie.



Geschreven op 26 mei 2007

[RaoulC]

Ik zal de prachtige columns van hem missen en zeker die over zijn Volvo's (oud en nieuw). Daarnaast zal zijn scherpte en humor op televisie (DWDD) ook een gemis zijn. Een pracht mens is heen gegaan.

[Richard]

Veel te jong om heen te gaan. Ontzettend jammer dat er geen meesterwerkjes meer van zijn hand komen.
ik wens de familie en nabestaanden veel sterkte in de komende zware tijd.

[arnow]

Had hij ook niet die tv review gedaan van de c30 drive?

[Bombina]

Ik las het vanochtend in de krant.
Het raakte me als een mokerslag.
Zo vroeg, en ook al wist ik dat hij ernstig ziek was, het bericht komt toch altijd te snel en onverwacht.

[C 30 T5]

........................................

[asta]

RIP Martin

[rsnhakan]

Tja, ik weet niet wat ik moet zeggen. Jammer dat die overleden is.
RIP.

[Frederik Welvaert]

Eerlijk gezegd had ik nog nooit van hem gehoord, maar na het bekijken van het stuk uit "De garage" (waarin ze trouwens op 17:08 op de achtergrond een Volvo staan te slopen) en het stukje tekst in de beginpost heb ik een diep respect voor de man en hoe hij met zijn Volvo omging. Prachtig hoe hij het vertelt.

spijtig dat een strijd tegen kanker vaak zo oneerlijk is...
Zonde dat zo een man zo jong moet sterven.
rip

[Volvoman]

Een schok! Heel veel sterkte voor zijn vrouw en dochters.

[Robert Haven]

Eerst van de week nog het bericht dat hij zelf zijn laatste prijs niet in ontvangst kon nemen omdat hij te ziek was en dan nu al dit bericht....
Soms gaat het dan toch wel heel snel
Heel veel sterkte voor zijn vrouw en dochters!

[HSRN850]

Heel erg jammer. Erg genoten van deze man zn teksten in colums en boeken. Zoals hij in het filmpje zegt, dat hij van mensen te horen kreeg dat hij die auto nooit weg moest doen, ik was er één van. Gemaild dat hij hem altijd moest houden, en ALS hij dan wegging, dat ie mij even terug moest mailen, zodat ik er na hem mee op Corsica door de bergen kon rijden
Een jaar later kwam ik hem tegen bij DWDD en heb ik hem de hand nog willen schudden om mijn respect te betuigen voor zijn teksten. Maar dat durfde ik toen niet aan.
Voor één ieder die hem nog niet kent, lees wat van hem, ik weet bijna zeker dat je het erg vermakelijk vindt.
Denk niet dat ze ooit iets van het volgende zullen lezen, maar toch: Heel veel sterkte gewenst aan zijn vrouw en twee dochters.

[Msuidgeest]

Tja.

Na het lezen van de vele reacties op, met name, de site van de Volkskrant, komt de vraag wat je nog zou kunnen toevoegen.

A Dieu Martin.

[ReVo]

Met zijn column op de voorkant van de Volkskrant staan was zijn grootste wens, dit is 2 weken geleden, en nu dit al.

Rust zacht Martin.

[Paul]

Volvo Cars rouwt om Martin Bril in Volkskrant
Volvo Cars Nederland rouwt openlijk om de woensdag overleden schrijver/columnist Martin Bril. In de Volkskrant van vandaag staat een rouwadvertentie van Volvo, ondertekend door Huib de Vries van de importeur. Bril wordt daarin de ‘grootste fan' van Volvo genoemd. De tekst luidt voluit: ‘De Volvo staat stil, wij zijn onze grootste fan kwijt. Martin, we missen je nu al.' Erboven staat een citaat van Bril: ‘Zolang we maar bewegen, de Volvo en ik, zolang leven we.'



Bril maakte in opdracht van Volvo Cars Nederland het boek ‘Zweedse liefde', met als ondertitel ‘Twintig verhalen rond de Volvo van Martin Bril'. Het was het eindejaarsgeschenk 2008-2009 van Volvo Cars Nederland. Bril schreef vaak en veel over zijn Volvo's in zijn columns in de Volkskrant. Hij viel ook op in zijn knalgele Volvo 850 T5R. Een citaat van 26 mei 2007, in een man en zijn auto: ‘Maar mijn auto is van mij. En hij is geel, cream yellow om precies te zijn, een kleur die bekijks trekt en waar veel om wordt gelachen. Een vriendin vroeg me eens of ik hem goedkoper had kunnen krijgen, vanwege die bespottelijke kleur. Het tegenovergestelde, moest ik antwoorden. De gele Volvo T5R was in zijn gloriedagen, midden jaren negentig, een van de duurste Volvo's die er was, een racemonster. En ook tweehands zijn ze sindsdien altijd aan de prijs gebleven want er zijn er maar weinig van. Het is een limited edition, zogezegd.'



Bril had ook een vaste garage, Jan Roest op de Zeeburgerdijk in Amsterdam. Over de lichtblauwe Volvo 240 die hij in 2002 bij Roest kocht, schreef hij nog in een column van 13 februari 2007: ‘Gisteren zag ik ineens tussen Hoofddorp en Haarlem mijn oude auto rijden. Een lichtblauwe Volvo 240. Het was hem echt want ik herkende hem aan het kenteken.'

De 240 Estate omschrijft Bril als ‘een populaire auto, vooral in kringen van veertigplussers die op cowboylaarzen lopen en moderne jonge moeders in flodderjurken'. Bril was een trouw Volvo-rijder. ‘Volvo's zijn beschaafd, maar toch hardwerkend. Als je auto's met mensen zou kunnen vergelijken, is de Volvo een knoestige, wat onhandige man, met haar in zijn oren, die, als hij eenmaal na een paar glaasjes loskomt, verschrikkelijk geestig blijkt te zijn en ook nog goed kan dansen

[Pas259]

Echt een geweldig man, heeft Volvo zoals hierboven goed beschreven.

[josas]

R.I.P Martin!
Leuk je columns over oa Volvo, of dat stuk over een lied van ABBA, Waterloo. Oók als tafelheer bij DWDD, was je geestig en scherp.

[Bombina]

Onderstaande column heeft hij nog geschreven na het verschijnen van Zweedse Liefde.


EEN MAN EN ZIJN WIELEN

Het leven is herhaling. Hoe vaak heb ik niet een rammeltje in mijn auto gehad, een onbestemd, moeilijk te traceren geluid (het kan ook een zoemtoon zijn, of iets dat piept of schuurt of aanloopt of slipt of reutelt) waar je in eerste instantie niets achter zoekt (je houdt jezelf voor dat het verbeelding is), dat anderen niet kunnen te horen, maar dat uiteindelijk tot wanhoop drijft.

Heel vaak.

Tot niet zo lang geleden reed ik in een auto die me om de haverklap op dit fenomeen trakteerde, maar wij, auto en ik, waren zo gehecht aan elkaar en de garage waar we in onderhoud waren dat we er niet toe kwamen afscheid van elkaar te nemen, ik bedoel; een mens kan zo hartstochtelijk van zijn wielen houden dat de liefde wederkerig lijkt te worden; je praat op het laatst met elkaar. Toch rijd ik al een tijd niet meer in die grote liefde; zij staat ergens op de Betuwe keurig in een garage op mijn terugkeer te wachten. In de tussentijd rijd ik in een andere auto, een echte auto, een nieuwe auto, een auto die met een paar honderd kilometer op de teller tot me kwam, inclusief wit-lederen bekleding en boordcomputers.

Een genot, die auto.

Tot ik een paar dagen geleden ineens linksvóór een rammeltje hoorde, een klein slepend geluidje, iedere keer als ik een gas gaf. Het geluid deed me denken aan aanlopende lagers, want dat had ik met mijn grote liefde eens meegemaakt, daar herkende ik dit rammeltje van. Ik begon ermee mezelf voor te houden dat het onzin was. Daarna kwamen de feiten: nieuwe auto, net nog een grote beurt gehad, winterbanden erbij, enzovoorts. Maar de feiten en ik, wij lagen elkaar niet. Er was iets aan de auto veranderd, ik voelde het. En ik hoorde het, iedere keer als ik mijn voet een dotje gas liet geven.

Op naar de oude garage.

Daar keken ze op van mijn komst. Aan een nieuwe wagen mankeerde toch niets? En daarbij; ik was met deze nieuwe bolide niet bij hen in onderhoud. Nog los los daarvan; als je de kap opendeed, lag er geen motor onder waar je je lekker over heen kon buigen om er aan te sleutelen, maar een schitterend aaneengesloten blok waar alles in opgesloten lag. Alleen de olie kon je zelf peilen, en de ruitenvloeistof bijvullen. Voor de rest was de auto een computer die ter controle op eenn andere computer kon worden aangesloten en dan rolde ieder foutje er automatisch uit.

"Maar ik hoor een rammeltje," hield ik vol, "rij nou even een stukje mee."

De oude garagist in zijn vieze stofjas kroop achter het stuur, en ik naast hem. We waren meteen weer een goed duo en ik geloof dat hij na een paar honderd meter ook precies hoorde wat ik bedoelde. Maar wat was het? Het kwam niet uit de motor, en niet uit de versnellingsbak. Nee, met die lagers had het ook niets te maken, dat klonk weer anders, vooral in lange bochten. We namen net een lange bocht en er was niets anders te horen dan het beroemde roffelen van de Volvo-motor. "Heerlijk rijdt-ie," mompelde het naast me.

We keerden bij een benzinestation. Terwijl ik een pakje kauwgum kocht, hurkte de garagist bij het linkervoorwiel. Ik zag zijn tedere handen zoekend in de donkere wielkast verdwijnen en weer terugkomen. Hij veegde ze af aan zijn jas.

"En?" vroeg ik toen we weer reden.

"Ik hoor niets meer. Jij?"

Ik hield zo lang als ik kon mijn adem in en hoorde alleen mijn eigen bloed suizen - er zat geen rammeltje in.

Geschreven op 06 februari 2009

[Volvoman]

Zweedse Liefde komt mijn kant op! De echte Zweedse liefde staat in de carport!